na początku okresu transformacji było zapewnienie równowagi rynkowej i opanowanie procesów inflacyjnych. Celowi temu próbowano podporządkować politykę pieniężną i fiskalną. W celu opanowania inflacji podejmowano rygorystyczne działania ograniczające popyt wewnętrzny. Należy podkreślić zasadniczy spadek realnej podaży pieniądza w latach 1990-1991 oraz relatywnie wysoką stopę procentową (tablica 16.4). Ograniczaniu nadmiernego popytu służyły również instrumenty polityki dochodowej, np. tzw. popiwek, czyli podatek od ponadnormatywnych wypłat wynagrodzeń, stosowany do 1995 r. wobec przedsiębiorstw państwowych, polityka wysokich rezerw utrzymywanych przez banki w NBP czy też niższa od ustawowej waloryzacja wynagrodzeń w sferze budżetowej. Wszystkie te działania przyczyniły się do osłabienia dynamiki procesów inflacyjnych