rączką, pochyla się, napina linkę, cała konstrukcja to dwie złączone deski na czterech żelaznych kółkach. Nie wiadomo skąd wynurza się wyrostek. W otworze na końcu wózka mocuje taki sam kij z poprzecznym uchwytem i popycha w rytm kroków babki. Ludzie odprowadzają spojrzeniem tych dwoje, osobliwy wehikuł skrzypi i dźwięczy skargą nadmiernie obciążonego drewna i ścieranego metalu, ale się toczy aż zacicha w oddali za pierwszymi zaroślami.<br>Ludzie milczą.<br>Niektórzy wzdychają i tylko wznoszą oczy ku niebu. Tam mimo dnia majaczy już przezroczysty sierp nowika, i ciągnie kwietniowym chłodem. Ludzie nic nie mówią, znają biedy sąsiadów, cierpią własne, przestają ufać włodarzom państwa