zmrokiem wyruszyli w drogę. Poczciwy bosman z ciężkim westchnieniem<br>zarzucił siodła na plecy. Wiele kilometrów dzieliło ich jeszcze od<br>obozu. Czy zdołają przebyć tę drogę, zanim Tomek zupełnie opadnie z<br>sił?<br> Znów szli na południe wzdłuż skalistego pasma wzgórz. Od czasu do<br>czasu bosman wspinał się na wyższe wzniesienia w nadziei, że ujrzy<br>blask ognia płonącego w jakimś obozowisku krajowców. Były to wszakże<br>próżne wysiłki. Ciemność nocy rozjaśniały jedynie gwiazdy błyszczące na<br>niebie. Dwukrotnie rozlegały się w pobliżu wycia dingo, lecz teraz<br>bosman i Tomek witali je z uczuciem ulgi. Świadomość, że na tym<br>pustkowiu znajdują się jakieś żywe istoty, dodawała