czasami konsultant, a przeważnie jako obserwator czuję się osobiście zaangażowany w przebudowę systemu krajów postkomunistycznych, nie mogę pretendować do bezstronności. Przyznaję, że moje uwagi kwalifikują się do pewnego stopnia jako &lt;hi&gt; apologia pro vita sua&lt;/&gt;. Pocieszam się jednak myślą, że znalazłem się w tym po "dobrej stronie" historii. Przynajmniej taką mam nadzieję.<br>Główna teza moich wywodów jest oczywista: problematyki transformacji systemu nie da się sprowadzić do wąsko pojętych kategorii ekonomicznych. Te na pewno wchodzą w rachubę, prawdopodobnie w sposób decydujący: koszty i ceny, podaż i popyt, równowaga i wzrost, produkcja i konsumpcja, inwestycje, żeby wymienić tylko niektóre. Bardziej stosowne wydaje się podejście