i uwielbienie dla<br>Smugi, malujące się w oczach zasłuchanego w jego opowiadania<br>rodzeństwa. Jednak w miarę jak wielkimi krokami zbliżał się termin<br>wyjazdu, z coraz większym żalem, a czasem nawet i obawą myślał o chwili<br>rozstania.<br> Ostateczne pożegnanie z dotychczasowymi opiekunami nastąpiło na<br>dworcu warszawskim. Z wielkim wzruszeniem uściskał Tomek nadzwyczaj<br>poważnego w tym dniu wujka Antoniego; rozpłakał się, widząc łzy w<br>oczach ciotki Janiny. Długo żegnał się z ciotecznym rodzeństwem i<br>Jurkiem Tymowskim, który razem z ojcem odprowadził go na dworzec. Gdy<br>zajął już miejsce w wagonie, poczuł się opuszczony i samotny. W<br>pierwszych godzinach po wyruszeniu pociągu z Warszawy