towarzyszył mu siarkowodorowy fetor zgniłych jaj z odległej nieco od Tomaszowa fabryki sztucznego jedwabiu w Wilanowie, założonej niegdyś niebacznie też przez mojego dziadka Aleksandra. Ale i tę woń przyjmowałam jako coś bliskiego: znałam ją z Łodzi, z porywów wiosennego wiatru od strony widzewskiej manufaktury. Zresztą wszystko tutaj tłumił tłusty smród nafty, a nade wszystko octowy aromat żywicznych desek mojego okrętu. Dumnej korwety o żaglach podanych na wiatr.<br>***<br>W kantorze także było ciekawie, zwłaszcza kiedy mizerna panna Fela Weinreb pozwalała mi przystawiać stemple albo przeglądać kolorowe próbki sukna w reklamowych zeszycikach. Były tam zgniłozielone materiały na mundury piechoty i granatowe dla marynarzy