za to, że się pojawiłem w oknie. Czułem, że popełniłem jakieś przekroczenie, że się zdradziłem ze swoją nielegalną i grzeszną obecnością, za co mi przyjdzie zapłacić. Pospiesznie wszedłem na górę, tam trwała rozmowa... no nic, no nic - głupstwo. Teraz, w mieszkaniu na Zyblikiewicza przypomniała mi się twarz tamtego człowieka i nagle nie było to głupstwo. To było po prostu ostrzeżenie... i jeszcze. Ten człowiek patrzący tak natarczywie w głąb drewnianego pokoju, w głąb tego "mojego" lśniącego mieszkania, w głąb tego domu zmącił coś i zohydził. Apartament stawał się pod tym spojrzeniem coraz bardziej niestosowny, napuszony, głupi, uzurpatorski. Nie tylko to. Widać