mruknął, lecz teraz z wyraźnym. nawet kokieteryjnym zadowoleniem. Chirurg przyciszonym głosem zapytał:<br>- Nie czuje pani przykrego zapachu benzyny?- i znowu pojawił się przede mną w oknie lecz elastycznie odwrócił się na pięcie i już w następnej chwili był w drugim kącie pokoju. W odpowiedzi posłyszeliśmy śmiech.<br>Było to takie niestosowne, nagłe i niezrozumiałe, że aż zapomniałam o swojej chorobie i chciałam usiąść na łóżku. Śmiech był dźwięczny, płynny, zupełnie jak u małej dziewczynki. Rozległ się tak blisko mych uszu, że z początku wydało mi się. że mam na głowie słuchawki radiowe lub że to śmieją się poduszki, na których leżałam. Cóż