łzy", lecz egzystencjalny w tym znaczeniu, że dobywa się z dna ludzkiej egzystencji. Max Brod wspomina, że Kafka czytał swoje utwory przyjaciołom pokładając się ze śmiechu. O taki śmiech chodzi także w Płaszczu, a później w Martwych duszach. Nie słyszeć jego nowej tonacji, przenikającej do szpiku kości, jest zaiste dowodem nagłego ogłuchnięcia. Niespodzianego u Siniawskiego.<br>W papierach pośmiertnych Nabokowa znaleziono cykl jego wykładów uniwersyteckich o Kafce, w sumie zanadto pedantycznych i belferskich, ale odkrywczych przez niezwykłe na pozór zestawienie: Płaszcza Gogola i Metamorfozy Kafki. W "absurdalnym świecie" stają obok siebie "patetycznie absurdalny" "Baszmaczkin i "tragicznie absurdalny Gregor Samsa. Usiłują na próżno