salonach.<br>Ogromny rozkwit życia teatralnego, datujący się od czasów Katarzyny II, musiał jakoś odbić się na świadomości estetycznej Polaków; choćby z okazji odwiedzin podziwianych przez rosyjską arystokrację słynnych aktorów teatrów zachodnioeuropejskich, choćby z okazji uroczystego otwierania nowych wspaniałych budynków teatralnych w Moskwie (tu podobnie oczyszczającą rolę jak pożary spełnił niszczycielski najazd armii napoleońskiej; Teatr Mały otworzono w 1824 roku, Teatr Wielki - w 1825) i w Petersburgu (także teatry Mały i Wielki).<br>Egzotyka rosyjska wyrastała z zupełnie odmiennej niż na Zachodzie sytuacji teatrów i aktorów. Za przykładem cesarskim teatry magnackie i dworskie nie tylko długo się utrzymywały, ale stanowiły podstawę życia teatralnego