sentencje, trafiające w gusty mieszczańskiej publiczności. Potrafił nadto świetnie wykorzystać wszelkie stwarzane przez ówczesne teatry efekty widowiskowe, tworząc ciągi efektownych obrazów; zaś język jego prozy przełamywał bariery stylistycznej obcości między światem przeżyć bohaterów a nowym widzem.<br>Wzorem romantyków - i głoszonych poglądów własnych - swobodnie traktował układy kompozycyjne. Wpisywał do swych sztuk najbardziej wówczas nowoczesną scenografię, wykorzystywał wszelkie możliwości i triki, jakimi dysponowały teatry i widowiska publiczne. Dramaty Dumasa były tak kasowe, że jako jeden z niewielu autorów mógł domagać się w teatrze uwzględnienia fanaberyjnej rozrzutności dekoracji. Pisząc dramaty dla sceny, zachowywał na ogół podział na akty, ale w wielu sztukach ważniejszą od