siedemset. Przewodnik z satysfakcją informuje o wysokości, na którą właśnie dotarłyśmy. Kasi kręci się w głowie od samych liczb, ja udaję, że wszystko jest w porządku, choć ból głowy i nieznośne ciśnienie zobojętnia na widok białych szczytów Himalajów. Do wyjścia z samochodu niektórych zmusza jedynie fizjologiczna potrzeba. Gdy wjeżdżamy na najwyższą przełęcz, nikt prawie nie podejmuje ryzyka.<br>Ja jednak muszę sobie udowodnić, że potrafię tu stanąć na własnych nogach... Po pięciu minutach zataczam się z powrotem do samochodu.<br>Głodne i zmęczone pamiętamy więc dokładnie prawie każdą minutę z dni (i bezsennych z racji dużej wysokości nocy) spędzonych w Tybecie. Powrót do