a dyplomacją dolara. Jedna i druga była środkiem prowadzącym do tego samego celu. Tak na przykład Stany Zjednoczone ściągnęły swoje długi, narzucając własną kontrolę nad cłami w Dominikanie.<br>Sekretarz stanu w okresie prezydentury Tafta, Philander C. Knox, postępował zgodnie z Roosveltowskim uzupełnieniem doktryny Monroego. Kiedy w 1911 r. wierzyciele europejscy nalegali na Nikaraguę, aby rozliczyła się z zaciągniętych długów, Stany Zjednoczone, podobnie jak w przypadku Dominikany, zaoferowały "dobre usługi" i pośrednictwo w sporze. Waszyngton zaproponował, aby banki amerykańskie spłaciły długi, natomiast Stany Zjednoczone ściągną swoje należności z kontroli ceł i taryf nikaraguańskich. Następca Zelayi, Adolfo Diaz, był już uległy wobec Stanów