złoto". <br>&lt;q&gt;Pogasłych zórz<br>Nie zatlisz już<br>I noc, ciemna noc<br>W duszy mej... &lt;/&gt;&lt;page nr=26&gt;<br>Zaśpiewała nieśmiało, atakując górne g, kołysząc się słodyczą smutnych wyznań, dziękując w duszy - komu - za melodię dodaną do ludzkich boleściwych słów. Słyszała z dezaprobatą drżenie sopranu (starcze tremolando - pomyślała), dziwiła się, że minione życie tak szerokimi falami napływa do mózgu, do serca, że z tak zamierzchłego czasu przychodzą te fale, niosą obrazy tak wyraźnie, ciepłe, brzmiące tylu prawdziwymi głosami... I że serce topnieje jak zraniony owoc. Aż w uszach szumiało od fal, od bólu serca, własny głos w pieśni brzmiał obco, a obce - we wspomnieniach - brzmiało najbliższą swojskością