powiatu pińskiego, "chodził dzierżawami" gdzieś na Pińszczyźnie. Potem przeniósł się na Wołyń, gdzie umarł ze zgryzoty - z powodu najstarszego syna, zarąbanego w awanturniczym pojedynku z innym szlacheckim warchołem. Z kolei dziadek ze strony matki - Wincenty Kamieński - jak utrzymywała nie poparta dokumentami klechda rodzinna, wsławił się bohaterskimi wyczynami jako oficer wojsk napoleońskich. W istocie jednak walczył jako porucznik gwardii Jego Cesarskiej Mości na różnych frontach, bijąc dzielnie Francuzów i w 1812 roku - roku klęski Napoleona pod Moskwą - walnie przyczynił się do rozbicia oddziałów pewnego francuskiego marszałka, za co otrzymał pamiątkowy "medal 1812 roku" i tytuł kawalera złotej szpady za waleczność. Dziadek Wincenty