stóp świątyni Cerery kamienna postać w pięknie udrapowanej tunice unosiła ramię gestem modlitwy, a może zalotności. Liliowe i złote smugi płynęły od zachodu. Żadnych słów, żadnych uczuć - dzień tonął we wspomnieniu. Róża splotła dłonie i patrzyła w pustą scenę, na której działa się przeszłość. Wzrok jej - zrazu ciepły; jasny - chłód, nasiąkał mrokiem. Powoli skinęła głową. &lt;page nr=99&gt;<br>- Tak, tak - rzekła - mój synu. Ot i przyjechałam! Ot, i patrzę na marzenie moje. Ot, i nie tylko do innego świata, ale do czasu innego przedostałam się. No, i co? - odwróciła się gwałtownie twarzą do Władysia. - Co z tego? Czy mnie od tego lżej będzie? Pięknie