prawdę w dramacie ważne miejsce przypadało językowi - czy ma być wzniosły, czy też potoczny, co grozi zbliżaniem do wulgarności? Zgadzano się na ogół, że powinna tu panować podobnie przekształcona zasada imitacji, jak w przedstawianych na scenie charakterach. Czyli język powinien być oczyszczony z patetycznej emfazy, ale i z degradującej sztukę naśladowczej naturalności. Niektórzy mieli jednak pomysły bardziej radykalne - na przykład miłośnik folkloru, Achim von Arnim, postulował wprowadzanie do teatru dialektów, które są jak "harfy eolskie", jak melodie - ale, dodawał z przekąsem, <q>„nasi dzisiejsi widzowie teatralni lub uczestnicy koncertów, jakże rozbiegliby się w obliczu prawdziwych czystych szczytów sztuki! <gap> Bądźże spokojna, zacna