Czytelnik z łatwością dostrzeże (fig. 2-ga), że cztery prążki w widzialnej części stanowią początek regularnego ciągu linij, które w ultrafiolecie zagęszczają się niejako. Lepiej jeszcze uwydatnia się to na fig. 4-ej tablicy II, gdzie te same linje występują jako prążki absorbcyjne na tle widma ciągłego.<br>Regularność rozmieszczenia prążków nasuwa myśl, że powinnyby się one dać ująć w prosty wzór matematyczny. Wzór taki został wykryty w roku 1885 przez J. J. Balmera. Zmieniając cokolwiek kształt wyrażenia: danego przez odkrywcę, możemy je napisać w formie poniższej.<br>&lt;gap&gt;<br><br>&lt;page nr=50&gt;<br><br>We wzorze tym &lt;gap&gt; oznacza odwrotność długości fali, inaczej mówiąc - liczbę fal, które się mieszczą na