szpary w kotarach padały w głębi na salę nikłe smugi światła.<br>Ośmielone pomywaczki wysuwały się jedna po drugiej z kuchennego korytarza. Wyjrzał i kucharz w białej czapeczce. Za nim wychyliła się stara Jurgeluszka. Mały boy znowu wdrapał się na stolik. Tym razem nikt go nie spędził.<br>Przez dłuższą chwilę Kotowicz nasycał się wywołanym nastrojem. Czuł się teraz samą doskonałością. Zachwyt w nim grał jak organy. Wyprostował się, wyogromniał dzięki temu i naraz nowym, jeszcze nie użytym gestem wyciągnął przed siebie ramiona.<br>- Wspaniale! Nadzwyczajnie! A teraz wielkie odkrycie. Une grande decouverte. Olśniewający finał. Powitanie dnia. Panie i panowie! Genialny pomysł. Poprowadzimy poloneza. Voilá