bez znaczenia jest, jak je ustawimy. Malarz, ten nierozumny człowiek, w samym przedmiocie widzi za każdym razem co innego, zależnie od punktu, z którego przedmiot ogląda. Poeta, człowiek nie mniej nierozsądny, lubuje się w opisach namiętności i wzruszeń, nad którymi rozum powinien przejść do porządku, jako nad niższą częścią ludzkiej natury. Co więcej, ponieważ, co jest nieprawdziwe, jest i niemoralne, poeta jest niemoralny, bo bezwstydnie grzęźnie w przerażeniach, tęsknotach, smutkach, wkładając w usta swoich bohaterów skargi, które wypowiadać publicznie wstydziłby się rozumny obywatel. Zaraża w ten sposób widzów i słuchaczy pobłażaniem dla zwierzęcej cząstki w ludziach, dla tego, co jest jakże