białą kapą i nastroszonymi poduszkami. Obok tej drobnej istotki klęczy pies i tak się razem modlą. Jakiś kicz, pewnie niemiecki.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;RS: Jako dziecko miała Pani wielu opiekunów. Jak ich Pani wspomina?&lt;/&gt;<br>&lt;who2&gt;K.S.: Pierwszą osobą, która mnie przygarnęła, kiedy dowiedzieliśmy się, że moja mama umarła po operacji, była jej koleżanka, nauczycielka Stefania Tarkowska. U niej, w Goworowie, spędziłam zawieruchę wojenną. Stamtąd ewakuowano nas na czas boju do Ostrowii Mazowieckiej. Mieszkałam w trudnych warunkach, sypiałam w nogach łóżka ciotki Michaliny. Ten dom przy ulicy Słowackiego stoi do dziś. Potem wróciłam do Goworowa, skończyła się wojna, nadeszli Rosjanie. Dla mnie nastał czas nadziei