na żonę. Nie umiała gotować, a co gorsze - nie było w niej żadnej chęci, aby takową umiejętność posiąść w stopniu chociażby dostatecznym. Sprzątała zaś w ten sposób, że śmieci wpychała pod dywan lub pod szafę, nigdy jej też nie przyszło do głowy, by wyszorować sedes. Pan doktor, człowiek akuratny i nawykły do czystości i dobrej kuchni dał wreszcie swojej ukochanej wymówienie. Po tym fakcie Elżbieta Z. przeniosła się ze studiów dziennych na zaoczne i wróciła do swojej rodzinnej wsi, gdzie zamieszkała u rodziców. Pan doktor regularnie płacił alimenty, ale trudno go było uprosić, by odwiedzał swojego trzeciego syna. Tak to się