nad Paryżem ciążył zły duch wojen. Na krótki czas chmury wojenne rozpędził Julian, zwany później Apostatą-Odstępcą. W 360 roku Paryż był rezydencją Juliana i tu właśnie w tym samym roku żołnierze rzymscy obwołali go imperatorem. Julian wychowany był w chrystianizmie, ale jako cesarz powrócił do helleńskiego neopoganizmu, a właściwie neoplatonizmu. Julian był człowiekiem prawym, a rządząc Galią przyczynił się bardzo do jej rozwoju i rozkwitu Paryża. (s. 27) Zaprowadził ład w sądownictwie, złagodził podatki. Paryż zawdzięczał mu pierwszy akwedukt z czystą i smaczną wodą. Od jego też czasów miasto występuje pod swoją obecną nazwą".<br> Kapitan Eustazy przerwał na chwilę opowiadanie