lepiej pamiętać. Mogę pamiętać część, a resztę sobie powoli przypominać...<br>- Wydaje mi się... - powiedziałam z wahaniem, wciąż wzdychając. - Takie jakieś skojarzenie... Mam wrażenie... Mówił do mnie "słuchaj!" "Słuchaj!"<br>- Słuchaj - powtórzył półprzytomnie tłusty.<br>- Słuchaj, co?! - wyrwał się znów ten z oczami i chyba rozczochrany kopnął go pod stołem.<br>- Ja powiedziałam: "Spokojnie, nic nie mów". Bo widziałam, że umiera, i chciałam mu pomóc...<br>Westchnienie, które teraz wydałam z siebie, było szczytem artyzmu. Rozczochrany nie wytrzymał.<br>- I co dalej?! - warknął nerwowo.<br>Zwolniłam tempo i postanowiłam się dławić wzruszeniem.<br>- Głowa mu tak niewygodnie leżała - ciągnęłam powoli i rzewnie. - Pod stołem.<br>Tłusty był wyraźnie bliski apopleksji. Z zamkniętych