kolorze), przypalił sobie wąsy, a nam koszulki żelazkiem. Nasze dwie kotki na jego widok ryczą wniebogłosy i nic dziwnego, skoro skacze na nie ze stołu, dosiada, chwytając zębami za kark.<br>Świadkami szaleństw kota Ptiszona byli pewnego dnia Wacusiowie, którzy niespodziewanie odwiedzili nas w porze wieczornej. Sami raczej byśmy się do nich nie wybrali - każdą wolną chwilę poświęcamy na odsypianie nocnych gonitw za kotem.<br>- Urocze stworzenie - powiedziała pani Wacusiowa, patrząc, jak oszalały Ptiszon obgryza kanapę. - Czy on potrafi coś jeszcze?<br>- Potrafi - powiedzieliśmy zgodnie. Opowieści o niegodziwościach Ptiszona popłynęły szeroką strugą. Gdybyśmy wtedy wiedzieli, jak cenne to były informacje, zdobylibyśmy się jedynie na komentarz