odrzekł po chwili namysłu. - Zabłądziłem...<br>- Czy i wtedy zabłądziłeś - wtrącił chudy - kiedyś usiłował podejść tego pana? Kiedy ci ten pan zostawił na łbie upominek?... Nie wyglądasz tak, przyjacielu, jak gdybyś łatwo mylił drogę. O, nie! Gadaj prawdę, po coś tu przylazł?<br>- Zbłądziłem - twierdził Adaś uparcie.<br>Nie mógł w oszołomieniu wymyślić niczego lepszego.<br>- Właśnie w te strony! - zaśmiał się nieprzyjemnie chudy. Nagle urwał ten śmiech, przyjrzał się chłopcu zmrużonymi oczami i rzekł zdławionym głosem:<br>- Siadaj! A ty stań poza nim... Jeżeli się ruszy, zdziel go po głowie.<br>Adaś usiadł chętnie, gdyż nogi pod nim dygotały. Rozmyślał z rozpaczliwym pośpiechem nad tym, co im