rozumianej roli człowieka - pana przyrody. Estetyka krajobrazu zdaje się być wartością, ale nieuświadomioną bezpośrednio. Po II wojnie światowej i parcelacji wycięto, jak już o tym mówiliśmy, wszystkie drzewa w dworskich parkach, ponieważ drzewa te "nic" nie dawały, tylko zdobiły, ponieważ park by. "pański", niepotrzebny wsi, ponieważ był już państwowy, czyli niczyj, albo - jak wówczas władza mówiła - "nas wszystkich". Ale głównie dlatego, że po wojnie węgla na wsi nie było, więc drewno było potrzebne, by opalać dom, gotować. Potrzeba była ważniejsza, niż kontemplacja piękna, do tego obcego. Jednakże tam, gdzie hierarchia wartości temu sprzyjała, dostrzegano urodę przyrody. Choćby drzewa stojącego obok budynku