jego obowiązek. Ale subvilicus rozumował inaczej i Kalias przekonał się o tym.<br>- Ty parszywy szczeniaku - krzyknął wściekle, usłyszawszy nowinę - to ty stado opuszczasz, bo zdechł jakiś pastuch! Zdechły pastuch mniej wart niż zdechła świnia. Rozumiesz, bydlaku?<br> Na plecy Kaliasa posypały się rzemienne razy. Wrócił do szałasu posiniaczony i głodny. Ale nie czas było myśleć o sobie. Musiał pognać w pole swoją trzodę. Wieczorem zajął się pogrzebem. Nie mógł nawet marzyć o spaleniu zwłok, zwyczajem ojczystym, bo w okolicy było zbyt mało drzewa. Chrust i drobne gałązki z gaju nie wystarczały na ułożenie stosu. Z westchnieniem pomyślał, że gdyby pasterze nie wywędrowali