swoje żółte ślepia przez kilka ładnych dni. Próbowałam sobie jakoś z nią poradzić. Czytałam książki z gatunku "samopomocy psychologicznej". Próbowałam medytować. Albo wyobrażałam sobie, że Monika wylatuje z pracy. To ostatnie szczególnie dobrze wpływało na moją niespokojną psyche, ale, niestety, niezbyt często mogłam sobie w pracy pozwolić na pięć minut nie całkiem służbowych fantazji. Może gdyby wyłącznie Monika była mi cierniem w oku, jakoś bym przeżyła. Ale ona zajmuje tylko jedną z pozycji w moim &lt;orig&gt;dzienniczku-zadrośniczku&lt;/&gt;.<br>Kilka dni temu wracając z zakupów spotkałam inną koleżankę, szczęśliwie uśmiechniętą, w objęciach &lt;orig&gt;superfaceta&lt;/&gt;. Zanim dotarłam do domu, mój Marek uległ gwałtownej transformacji w Quasimodo