sobą i zrewanżował się jakąś dowcipną odpowiedzią. Wiedziałem jednak, że nie miałoby to sensu, ponieważ przyjął taką postawę z całą premedytacją i nie odstąpiłby od niej za nic w świecie. Był księciem-małżonkiem i chyba tak mu było wygodnie. A życie przy boku takiej kobiety, jak ciocia, wiązało się z nie lada wyrzeczeniami, oznaczało bowiem rezygnację z wielu męskich spraw i ambicji.<br>Ciocia Dulęba cieszyła się wielką estymą wśród mieszkańców domu przy Krupniczej. Szczególne nabożeństwo mieli do niej warszawiacy, pamiętający jej wybitne role sprzed wojny. Szanowano też pana Jula za jego tkliwy stosunek do małżonki. Natomiast jego twórczości, bardzo kulturalnej, niemal klasycznej