one tak suche, że w "najgorsze miejsca" dało się wejść w gumowcach, a tam gdzie polujemy nawet w adidasach. <br> Pierwszego ranka wszyscy widzieliśmy tokujące koguty i tak jak w zeszłym roku wszystkie były za daleko. Siedzieliśmy z Elą w jednej budce, szeptem tłumaczyłem całe misterium oglądanych godów. Szabas wzruszył nas nie mniej niż mnie przed rokiem. W drugą noc żona poszła do swojej budki - sama wybrała. Zabrała aparat z obiektywem 300mm i była mocno zawiedziona, że nie pozwoliliśmy jej fotografować cietrzewi. Argumenty, że nasze budki stoją zbyt blisko, że spłoszenie cietrzewi aparatem może rozgonić nam tokowisko, przekonały ją tylko nieznacznie. I właśnie Ela