powiada Biblia, "wino do weselenia się jest tworzone".<br>Kiedy mi redaktor "bez pardonu" zamienił niegdyś "moje winobranie" na "moje winogranie", zrozumiałem, że wystarczy czasem jedna literka, by odmienić jeden sens bytu na drugi, mistyczny na ludyczny. Ale czy krańcowo różny? Czy gra i zabawa musi być zaprzeczeniem świetlistości ducha, czy nie może być jego promieniem? O czym, na przykład, mówią między sobą filozofowie w Uczcie Platona? O Erosie, prawda?<br> Nareszcie mamy do czynienia z czymś, co przy winie aż się prosi o swoją obecność - z kobietą i śpiewem. "Zabawą przy winie" nazywa profesor Witwicki tę drugą, intelektualną, rzekłbym, część uczty, kiedy to musiały