twórczość, ale zasadniczym kryterium jest dla autora patriotyczny ton utworów, co uniemożliwia wszelką dyskusję. Na przeciwnym biegunie odnajdziemy głos Stanisława Tarnowskiego przekreślającego cały dorobek Wężyka. Pośrodku natomiast pojawią się wyważone sądy Szyjkowskiego (1920), C. Szulczewskiego (1938), Zbigniewa Golińskiego (1953), Barbary Czwornóg-Jadczak (1994) podkreślające przede wszystkim historyczne znaczenie tego pisarstwa, nie poddającego się jednej kwalifikacji, otwartego na wpływy dawnej i nowej literatury.<br> Jedną z najistotniejszych przyczyn dwoistego charakteru twórczości Wężyka upatruję w nazbyt szybkim sukcesie i nieuchronnej, równie nagłej, porażce. Sukces zapewnił mu teatr grudniową premierą (1809) Rzymu oswobodzonego i premierą pierwszej tragedii, Gliński (9 marca 1810). Efektem było przyjęcie liczącego dwadzieścia pięć