postępowania był uregulowany przez tradycję prawną plemion saskich. Król Franków nic do tego nie miał, nie dowiadujemy się więc z jego kapitularza, kto przewodniczył sądowi ani kto formułował wyrok. Na szczęście ósmy rozdział, poświęcony represji stosowanej wobec człowieka, który za nic miał sądy, uchyla rąbek zasłony.<br>Aby poskromić "buntownika", który nie podporządkował się wyrokowi lokalnego sądu (si talis fuerit rebellis qui iustitam facere noluerit), a następnie wezwany z tego powodu przed sąd samego króla, nie stawił się na wezwanie, Karol Wielki pozwalał lokalnej wspólnocie zastosować przymus "zgodnie z ich [Sasów] starodawnym prawem" (secundum eorum ewa). Mieszkańcy okręgu musieli w takim wypadku