stóp jak raniony gacek.<br><br>Noc umiera<br><br>Już się księżyc zasępiał i mętniał,<br>lecz zielone jeszcze oczy miał i duże;<br>nieobeszła otwarła się głębia<br>dla dywanów i dla poduszek.<br><br>Gwiazdy z myrry i gwiazdy ze złota<br>układały na szybach swój rebus,<br>a z chmur ku nam jakby po schodach<br>zstępowało śpiewanie niebios.<br><br>Wtedy z płaczem wznieśliśmy ramiona<br>jako dwoje przerażonych pogan:<br>"Nocy, stań się dla nas nieskończona,<br>nocy krótka, dzwonnico wysoka!''<br><br>Ale tylko nastraszył nas gacek<br>i zapiszczał, i śmignął, i zginął;<br>a w pokojach z przewróconych flaszek<br>krwią bydlęcą pachniało wino.<br><br>Wtedy noc się znowu ukazała,<br>zatańczyła i tak zaśpiewała:<br><br>"Ja