się zza skalnego złomu przypatrzeć skrawkowi rodzinnego życia pingwinków Adeli. Ptaki uspokajają się szybko. Zrobiły swoje, odpędziły nieproszonych gości. Coś tam jeszcze w naszą stronę od czasu do czasu zakrzykną, zerkną podejrzliwie to jednym oczkiem to drugim. <br>Sceneria niezwykła. Wysoko zawieszone na jasnym błękicie nieba cirusy prześwietlane słońcem, przypominają rozsypane niedbale pęki jakichś egzotycznych kwiatów. Złotawe po brzegach, zielonkawe pierwszą delikatną seledynową zielenią skały środkowej części wyspy Haswella zwanej Ptasią Wyspą wznoszą się na wysokość kilkudziesięciu pięter. Górne jej piętra zajął petrel srebrzysty. Kąpie się właśnie nieopodal w śniegu, jak wróbel w piasku. Pośrodku jasno popielatych skrzydełek czernią się dwie plamki