homo esse invenitur w edykcie z 724 r. zdaje się jednak wskazywać na szczególny sposób postępowania: zanim uznano, że "najmniejszej osobie" przysługuje wergeld w wysokości 150 solidów, należało zbadać i ustalić, czy był to wojownik. Ottorino Bertolini wnosił z tego, że jednak nie każdy wolny był wojownikiem, gdyż niektórym materialny niedostatek nie pozwalał zaopatrzeć się w odpowiedni ekwipunek64. <br> Rozumowanie Bertoliniego trzeba odrzucić z dwóch powodów. Po pierwsze, rozdział 62 Liutpranda dotyczy każdego wolnego człowieka, którego wergeld ustala się zgodnie z prawem Longobardów. W tej sprawie kodyfikator wypowiedział się jednoznacznie i nie dopuścił żadnych wyjątków, na przykład ze względu na ubóstwo materialne