całym rzędzie pustych ławek.<br>Również obok siebie nie mogę dostrzec nikogo więcej. Z pewnością ktoś jeszcze oprócz nas tam był, bo nie wyobrażam sobie szkoły we dwoje.<br>Ale tamci byli jedynie statystami. Potrzeba ich obecności istniała dla mnie o tyle tylko, o ile miała to być szkoła z typową dla niej liczbą mniej lub bardziej rozwrzeszczanych dzieci.<br>Widzę ją - jakby to było niedawno - spokojną i powściągliwą w dziecinnych swawolach, ale aktywną w nauce. Przerastała nas wszystkich swoją powagą, opanowaniem i pilnością. Można ją było posądzać zarówno o kompleksy, jak i o wyniosłość, dopatrywać się w niej buntu, gdy tymczasem była nastawiona pojednawczo