nikczemny: wstać i odejść z obrażoną miną. Wiem, o, wiem z własnego doświadczenia, iż prędzej czy później przyjdzie Suzanne ze skruchą i uzna, że to ona była winna wywołaniu tej przykrej atmosfery. Nie jestem jednak w stanie wywołać czegoś tak wstrętnego. Można się samemu poniżać i nawet w poniżeniu znajdować niejaką satysfakcję. Poniżenie cudze wzbudza ohydę nie do ścierpienia.<br>Myślę, że nie ma żadnego wyjścia z tej sytuacji, że będziemy zmuszeni trwać wiecznie w czymś, co ze swojej natury jest wrogie trwaniu, i że właśnie na tym musi polegać piekło. Jest to coś bliźniaczo podobnego do tamtego siedzenia na ławce, ale