więc Panfil żywo uniósł się na wyprężonych łapach i zamerdał służbiście ogonem. Na kamiennym ganku pojawił się Polek, niewyspany, z nastroszoną gniewnie czupryną. Posępnie spojrzał na Panfila, a pies, świadom swoich win natury moralnej, nie wytrzymał jego wzroku, odwrócił się wstydliwie bokiem, aby z zażenowaniem przetrzeć suchy piasek olbrzymim wiechciem niejednokrotnie kontuzjowanego ogona.<br>- Już ty poczekasz, zanim drugi raz ciebie spuszczę z łańcucha <br>- rzekł Polek grubym głosem. Panfil opuścił głowę jeszcze niżej, zerkał na chłopca ukradkiem i bardzo pokornie. Koniec jego ogona wykonywał ledwo dostrzegalne ruchy, znamionujące absolutną skromność i całkowite oddanie.<br>- Tylko swoje sprawy masz w głowie. Miły jesteś do