pańskie wątpliwości.<br>To, do czego moi dawni podopieczni najczęściej wracają, to rodzinne ciepło, które ofiarowywaliśmy im bez wyjątku. Nie krzyczałem i nie wstydziłem się ich słuchać - chętnie otwierały się przede mną. Nauczyłem się też, że jakikolwiek autorytaryzm skazany byłby od razu na porażkę.<br>Kontrolowałem ich postępy w nauce. Trzeba było niekiedy siąść i każdemu wytłumaczyć, każdego nauczyć, przypilnować, a także odpytać z zadanego materiału. Zdarzały się normalne małe problemy wychowawcze; czasem dzwonił do mnie dyrektor szkoły i grzecznie zapraszał na rozmowę. Był to sygnał, że chłopcy niechybnie znowu coś zmalowali. Starałem się jednak nie stosować dotkliwych kar, choć nieraz profilaktycznie trzepnąłem