Flisu, mimo że i tu poeta nie przestaje być moralizatorem. A może właśnie dlatego? W dedykacji do wydania pierwszego proponuje autor alegoryczną interpretację Flisu i wszelkiego flisowania, jako paraboli życia ludzkiego:<br><br>&lt;q&gt;- Abowiem ona złota Odyssea Homerowa cóż inszego jest jedno flis, to jest pływanie Ulissesowe po morzu; Aeneis Wergiliuszowa po niemałej części się bawi żeglowaniem a flisem Eneaszowym [...]. Ale co to wiele mówić, gdyż i żywot człowieczy barzo flisowi jest podobny; i Kościół powszechny chrześcijański łódce w nawalnościach pływającej przyrównany bywa, i Rzeczpospolitą mądrzy ludzie częstokroć do łodzi przystosowywają.&lt;/&gt;<br><br>Sens alegoryczny to jedna płaszczyzna utworu, narzekanie na zepsucie, jakie rodzi się