naprzeciw stała pani, którą już trochę znał, straszna i pociągająca zarazem. Pani czesała grzebieniem włosy krótkie, lecz bujne, wzrokiem zaś błądziła gdzieś ponad kominem ich dachu. Najstraszniejsze było, że nie miała na sobie sukni. Koronkowa kremowa koszula zwisała z jednego ramienia, widać było nagie ciało i przedziwnie różową pierś. Ten nienaturalny różowy kolor skóry zaniepokoił Borucha. Wydał mu się wyraźnie straszny, a jednocześnie słodkawy i Boruch był przekonany, że gdyby polizać językiem, to skóra miałaby smak karmelka. Najbardziej zaś niepokoiły go, a nawet wstręt w nim budziły te piersi, których workowaty kształt był dlań niezrozumiały i przykry .<br>&lt;page nr=70&gt;<br> "Po co te worki