nozdrza, po której toczyły się owe rozłożyste wozy tamtejsze, nabite plonami, wleczone przez woły ku chłodnym i przepastnym wnętrzom spichlerzy.<br>Wuja Olo sądził, że mozół tej kobiety, a także jej strach o pajęczynę nie były oddzielne od obrazów zasobności, Wuja Olo nie chciał, aby ta kobieta musiała bać się lub nienawidzić czyniąc wokół siebie kraj bogatym i strzegąc jego trwania w spokoju i ładzie.<br>Wuja Olo bolejąc nad okalającymi go destrukcjami uważał, że drogi wiodące ku owej krainie nie muszą być wyznaczone pogardą i upodleniem.<br>Ku owej krainie, która z jego opowieści napływała ku mnie obrazami flamandzkich mistrzów, pełnymi tłustej brodatej