ją wpół i pocałował, i ją uczyniłby szczęśliwą, <br>i sam stałby się spokojniejszy. A także szczęśliwszy. Gdyby miękko uległ wołaniu <br>ciała, może odnalazłby na jego dnie głos serca. Ale on spuszczał zmysły z uwięzi <br>na chwilę, niby złego psa z łańcucha, a potem zamykał się znowu w niespokojnej <br>samotni swojej nienawiści. <br>10<br> Wczesnym świtem dwaj ludzie minęli Porta Capena i szli Drogą Appijską z prądem <br>opuszczających miasto wozów i zaprzęgów, natomiast przeciwko fali biegnących <br>ku bramom, już zadyszanych z pośpiechu klientów. Wyższy z idących, choć bardzo <br>stary, wyglądał czerstwo i krzepko. Był to tęgi mężczyzna z szerokimi ramionami <br>i dużej twarzy