irytujące ponad miarę. Wziął żonę za rękę, lekko przyciągnął ku sobie, tak się odciąga niewinne dziecko od niestosownego widoku. Burknął słowo pożegnania i odeszli. W spacerowym tempie minęli jakieś podwórko. Poszarzałe niczym zeszłowieczna fabryka. Smętny pył, dwie puszki po konserwach, przy ścianie domku koło od roweru, aż czerwone od rdzy, nieopodal pniak w połowie, od ziemi, przegniły. Szparami pełzła tłustozielona pleśń. Następna posesja, nowy dom. Czysty, bił w oczy świeżą bielą okiennic, jak w podgórskim czeskim uzdrowisku. Ganek pomalowany okropnie na zielono, w poligonowym odcieniu. Stara kobieta stała na tym ganku, łokcie na balustradzie, łokcie ciemne, sękate, firankę do środka wydął