moje spojrzenie. - Tak, wiem: i mówię jak Nazgul!<br>- Santana. Mnie nie można zabić.<br>To go zgasiło. Zwalił się w fotel, zagapił w noc; artystycznie wydmuchiwał dym - zaciągając się, od czasu do czasu zerkał na mnie taksująco.<br>- A dlaczego ci tak na tym zależy, co?<br>- Powiedzmy, że mam dość robienia za niepełnosprawnego nieszczęśnika, który potrzebuje niańki, żeby przejść parę Bram.<br>- Bo potrzebujesz.<br>- Chciałbym przestać potrzebować.<br>- A skąd wiesz...<br>- Nie wiem.<br>Uśmiechnął się, zmrużył oczy. Dźgnął w mym kierunku cygarem.<br>- Ty się zmieniasz, Adrian. Teraz nie udałoby mi się tak spokojnie poodcinać ci palców. Prawda? Teraz nie jesteś już taki nijaki. Zmieniasz się