w progu komnaty i zasłuchał się w smutne słowa, w tęskną, pełną żalu melodię. Kiedy ucichła, a śpiewaczka pochyliła bezradnie głowę, podszedł i położył dłoń na ramieniu Ofki. <br><br>- Wiesz, miła córko - powiedział uśmiechając się dobrodusznie - pragnę poradzić się ciebie w nękającej mnie od kilku niedziel sprawie.<br>Podniosła głowę. <br>- Cóż was niepokoi, panie ojcze? - zapytała. <br>- W moim zegarze - zaczął tłumaczyć - zamierzam urządzić mechanizm poruszający rozmaite figury. Potrzeba mi do pomocy dobrego snycerza. Majster Kunc naprasza mi się od dawna z pomocą. Byłbym ją przyjął, jeno że ciężką ma rękę i wszystkie jego rzeźby ponure mają twarze, ja zaś pragnę, by dzieło moje