długotrwałym przebywaniu w mieście. Czy jednak losem człowieka nie jest tkwić w jednej rzeczywistości, w niej brnąc wśród zdarzeń i nią okrywać się niby płaszczem przed chaosem świata? Być może. Ale cóż, kiedy ja wolę tę włóczęgę po lesie żywotów i gdy pod jakimś drzewem spocznę dłużej, już podrywa mnie niepokój, już chciałbym gnać gdzieś dalej i tylko obawiam się, czy w tej egzystencji trampa potrafię wszędzie być samym sobą. Być samym sobą. O przyjacielu, porzuć te zwodne marzenia.<br>Nie byłem już miesiąc u Natolskich i patrzę na świat z zainteresowaniem i oczekiwaniem najciekawszych nowych zdarzeń, jakbym dopiero co się urodził