o Lenartowiczu, czy choćby późną rozprawę Gostomskiego właśnie o Kasprowiczu. Istniała forma pośrednia ukształtowana w ostatniej dekadzie XIX wieku. Nie całkiem jeszcze wówczas zrezygnowano z nachylenia monograficznego w nieco dawnym stylu, ale już <page nr=139> zmierzano do ujęcia całości danego dzieła czy danego doświadczenia pisarskiego w ten sposób, że uwydatniono to, co niepowtarzalne i istotne, a zarazem wewnętrzne. Przykładem takiej pośredniości są choćby rozdziały o Byronie i Shelleyu w książce Jellenty o wszechpoemacie, czy znana rzecz Langego o Baudelairze. Na ogół niezbyt daleko od wzorca pozytywistycznego odbiegały portrety o charakterze popularyzatorskim, zwracające się do szerszej publiczności, by wymienić prace Antoniego Mazanowskiego, czy krótkie